– Eg har kalla filmen ei forteljing om Syndefallet, om då mennesket mista uskulda si, sa Metz.
Difor er Armadillo ingen film for eller mot krigen, og det handlar ikkje berre om Danmarks rolle i Afghanistan. At filmen vann kritikarprisen i Cannes, har ført til at krigen blir diskutert på eit overordna nivå, meiner filmskaparane. Når alt det er sagt, er krigens røyndom skildra så nærgåande, rått og usminka at det kjennest som eit spark der det gjer mest vondt. Den einaste «sminka» delen av filmen må vere festen før soldatane dreg ut i felten, med betalte strippedamer til å vere med på moroa før døden på slagmarka trugar. Den effektfulle opninga med lyden av rotorblada frå helikoptera er som skoren ut av opningsscena til Francis Ford Coppolas Apokalypse nå! med Martin Sheen som forfylla soldat i ein film som heller ikkje underslår krigens forråing. Men i Armadillo er råskapen ekte, med danske soldatar som likviderer såra talibankrigarar som dødeleg klimaks.

Utanom alt fordomsfullt griseprat soldatane imellom om fienden og fiendens folk i dette «fucked up» landet er det denne scena det tårnar seg i. Ikkje at soldatane kastar handgranatar som lemlestar fem fiendesoldatar i ei grøft, men at dei etterpå regelrett likviderer dei såra «på ein mest mogleg human måte» med å tøme magasina sine i dei og som i ein krigens adrenalinrus etterpå snakkar om kor jævla feitt det var endeleg å få gjort det dei var komne dit for å gjere, å drepe folk. Alt mens dei halar dei delvis sundrivne lika opp frå grøfta. Den nærgåande filminga av dette er den delen det danske forsvaret prøvde å gripe inn i og sensurere. Etterpå får vi dekkoperasjonen der troppeførar fortel soldatane at det går soger «der heime» om slik framferd, soger som sjølvsagt er blank løgn. Difor endar det med at gjerningsmennene blir dekorerte på staden, i leiren Armadillo i Helmand-provinsen i Afghanistan.
Filmen følgjer soldatane frå tårevåte avskil med sine kjære i Danmark og gjennom meir enn tre av månadene soldatane er stasjonerte ved Forward Operating Base Armadillo. Det er i ein krig mot ein fiende som går i eitt med folket, ein krig der dei skal vinne hjarte og sinn i område der artilleri, fly og infanteri samstundes drep sivile, trakkar ned avlinga deira, skader buskap og legg bustader i grus. Alt mens soldatane ber om samarbeid hos folk som er redde for represaliar, og dei deler ut sukkerty til ungane. Den nærgåande filmen handlar likevel ikkje om krigen sett nedanfrå – frå det folket han etter propagandaen skal hjelpe. Det er ein annan film, og filmskaparane legg vekt på dette. Dei var der på soldatane sine vilkår, og vilkåra er distanse. Det gjer han ikkje mindre avslørande, i høve til den sminka forteljinga om Nato og Vestens hjelp for å skape eit demokratisk samfunn og byggje skular for jenter.

Om filmen Armadillo ikkje berre handlar om Danmark, gjer han det også. Han føyer seg inn i hendingar der det konservative Danmark har fått søkjelyset mot seg meir og sterkare enn det raudgrøne Nato-Norge, og som i Carsten Jensen har ein samfunnsrefsar av eit format Norge saknar. Fjernsynsdokumentaren Den hemmelige krig i 2006 handla mellom anna om dansk fangehandsaming, med påstandar attende til 2002 om at fangar vart overleverte til amerikanske leirar der det vart nytta tortur. Det har ført til granskingar som held på enno. Då den danske, Nato-tru elitesoldaten Thomas Rathsack skreiv bok om delvis lyssky oppdrag han hadde vore med på både i Afghanistan og andre stader, trykte avisa Politiken boka som vedlegg før Forsvaret rakk å stogge henne. Det er ei sak som verserer for dansk rett enno, med opne og stengde dører og nye vitnemål om kva som eigentleg hende då boka som ein tydeleg provokasjon vart omsett til arabisk på PC-ar ved forsvarskommandoens kontor.

I fjor var Afghanistan-krigen den politiske ramma rundt den danske fjernsynsserien Forbrytelsen II. Eit mystisk mord førde til gransking av ei historie om danske soldatar som hadde gjort unemnelege ting mot sivile i Afghanistan. Ein etter ein av dei involverte vart rydda av vegen mens etterforskar Sarah Lund nærma seg målet. Men fiksjonen bleiknar mot røyndomen. Krigen som avhumanisering av mennesket blir i Armadillo til eit skakande dokument, som det danske forsvaret brukar i førebuinga til nye Afghanistan-soldatar. Men blir det mindre krig av det?